جلبک دریایی
جلبک دریایی
جلبکها از جمله منابع دریایی هستند که غنی از متابولیتهای ثانویه زیست فعال با ساختار جدید می باشند. این محصولات طبیعی میتوانند به عنوان پیش نمونه های شیمیایی برای کشف ترکیبات جدید در درمان بیماریها مورد استفاده قرارمیگیرند و یا مدلهایی برای فارماکولوژی مولکولی میباشند (Takamatsu et al., 2003). جلبکهای دریایی نشان دهنده مخزن پایان ناپذیر مواد اولیه مورد استفاده در داروسازی، پزشکی، صنایع غذایی، آرایشی و بهداشتی هستند (Badea, Balaban, Rapeanu, Maria, & Badea, 2009). جلبکها علاوه بر نقشهای بوم شناختی بسیار مهمی که در طبیعت دارند، به دلیل غنی بودن از مواد معدنی و ویتامینها، قرنها به عنوان غذایی سالم در رژیم غذایی انسان و یا برای مصارف دارویی مورد استفاده قرار گرفته اند (Khan & Satam, 2003). جلبکهای دریایی یکی از بزرگترین تولیدکنندگان در محیطهای دریایی هستند. آنها تنوع وسیعی از حاصلهای سوخت و سازی شیمیایی در محیط بالقوه خود دارند که در برابر موجودات زنده ریز خارجی از خود دفاع میکنند (Bhadury & Wright, 2004).
فعالیتهای بیولوژیکی در ترکیبات زیستی طبیعی فعال در جلبکها دارای اثرات گستردهای همچون اثرات ضدمیکروبی (Stirk, Reinecke, & van Staden, 2007)، ضدتوموری (Jiao et al., 2009) و فعالیتهای آنتی اکسیدانی هستند (Vijayabaskar & Shiyamala, 2011). علاوه بر این جلبکها به خاطر محتوای کم چربی و کالری و میزان زیاد پلی ساکارید، مواد معدنی و ویتامینها و همچنین حضور مولکولهای زیست فعال مثل فلوروتاننها، فکوییدانها، فوکوگزانتین، ترپنها و آلکالوییدها، میتوانند منبعی مناسب برای محصولات آرایشی – بهداشتی و دارویی به شمار آیند. (Zubia et al., 2009).
خواص درمانی جلبک
در طب عامیانه نیز از جلبکها استفاده میشود. به عنوان مثال در فارماکوپه چین، دستورالعملهایی بر پایه گیاهان دریایی ارائه شده است که برای درد، آبسه و سرطان استفاده می شوند. در پاناما، درمانهایی به وسیله گیاهان دریایی انجام می شده است. رومیها نیز بعضی از اثرات دارویی مرتبط با جانوران دریایی را بر شمرده اند (Smit, 2004). در گذشته در جوامع غربی، جلبکها به عنوان غذای حیوانات و عامل ایجاد لقاح مطرح بودند و در دهه های 80 و 90 به عنوان منبعی برای تهیه ید و سایر مواد شیمیایی مطرح شده اند (Jimeno, Faircloth, Sousa-Faro, Scheuer, & Rinehart, 2004).
